| Okuma Listesi |
1. Acar, H. (2006). Sokak Çocuklarına Yönelik Hizmetlerin Değerlendirilmesi: Sosyal Hizmetler ve Çocuk Esirgeme Kurumu Örneği. (Yayımlanmamış Doktora Tezi), Hacettepe Üniversitesi/Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.2. Acar, H. (2010). Children Working In The Streets And In The Service Sector In Turkey “A Comparative Study”. Journal of Human Sciences, 7(1), 1009-1019. 3. Acar, H. (2010). Sokakta Yaşayan ve/veya Çalıştırılan Çocuklara Yönelİk Hizmet Modelinin ve İl Eylem Planlarının Değerlendirilmesi Raporu. Ankara.4. Akbaş, E. ve Topçuoğlu, R. A. (2009). Modern Çocukluk Paradigmasinin Oluşumu-Eleştİrel Bİr Değerlendİrme. Toplum ve Sosyal Hizmet, 20(1), 95-104.5. Boyd Webb, N. (2017). Çocuklarla sosyal hizmet uygulaması. Erbay, E. (Çev. Ed.), I. Baskı, Ankara: Nika Yayınevi, 194-222.6. ÇSGB, (2017). Çocuk İşçiliği ile Mücadele Ulusal Programı. Ankara. https://www.csgb.gov.tr/media/4755/cocuk_isciligi_rev_23032017.pdf7. Erbay, E. (2011). Türkiye’de Çocuk Haklarını Tanıtma, Yaygınlaştırma ve Izlemeye Yönelik Uygulamaların Eleştirel Analizi ve Bir Model Önerisi. (Yayımlanmamış Doktora Tezi), Hacettepe Üniversitesi, Ankara.8. Erdur-Baker, Ö. ve Serim-Yıldız, B. (2017). Çocuk ve Ergenler. Ö. Erdur-Baker ve T. Doğan (Eds.), Afetler, Krizler, Travmalar Ve Psikolojik Yardım (2. Baskı ed., s. 25-42). Ankara: Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Derneği.9. Gencer, T. E. ve Karagöz, D. (2016). Mülteci çocukların mekânsal ve psiko-sosyal yoksunlukları: kentsel alanlarda mülteci çocuk olmak. A. Çolpan Kavuncu (Ed.), Kentsel Güvenlik ve Çocuk Suçluluğu (37-48). Ankara: Polis Akademisi Yayınları.10. Gencer, T. E. (2017). Göç ve Eğitim İlişkisi Üzerine Bir Değerlendirme: Suriyeli Çocukların Eğitim Gereksinimi ve Okullaşma Süreçlerinde Karşılaştıkları Güçlükler. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 10(54), 838-851.11. Gencer, T. E. (2019). Göç Süreçlerindeki Çocukların Karşılanamayan Gereksinimleri, Haklara Erişimleri ve Beklentileri: Ankara ve Hatay'da Yaşayan Suriyeli Çocuklar Örneği. (Yayımlanmamış Doktora Tezi). Hacettepe Üniversitesi/Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.12. Gencer, T. E. (2019). Dezavantajlı bireylerle ve marjinalize olmuş gruplarla çalışırken sosyal işlevselliği geliştirme ihtiyacı ve savunuculuk faaliyetleri. Ö. Altındağ, O. Tatlıcıoğlu, Y. Kryvenko (Ed.), Current Problems and Approaches in Social Work (73-83). Londra: IJOPEC Publication.13. Gencer, T. E., Erkul, E. ve Özmen, M. (2020). Kent Özelinde Gereksinim Temelli Çocuk-Mekân Tartışmaları ve Çocuk Dostu Alan Olanakları. Kentsel Sosyal Hizmet. Buz, S., Gencer, T. E. ve Bolgün, C. (Ed.), I. Baskı, Ankara: Nobel Yayınevi, 265-301.14. IJBBD (1994). Children and Youth Services, Organizations and Institutions in the Federal Republic of Germany, Bonn.15. Işık, Oğuz ve M. Melih Pınarcıoğlu. Nöbetleşe Yoksulluk, Gecekondulaşma ve Kent Yoksulları: Sultanbeyli Örneği. Birinci Baskı,İstanbul: İletişim Yayınları, 2001.16. Kağıtçıbaşı Çiğdem. Toplumsal Tarihte Çocuk. Sempozyum/Atölye 2. 23-24 Nisan 1993. Tarih Vakfı Yayınları. Yayına Hazırlayan: Bekir Onur. İstanbul, 1994: 31-38.17. Karataş, K. (2007). Türkiye'de Çocuk Koruma Sistemi ve Koruyucu Aile Uygulamaları Üzerine Bir Değerlendirme. Toplum ve Sosyal Hizmet, 18(2), 7-19.18. Karataş, Kasım, Acar Hakan, Cankurtaran Öntaş Özlem, Baykara Acar Yüksel ve Elif Gökçearslan. “Türkiye’de Çocuğun Korunması: Osmanlı’dan Günümüze Çocuk Refahına Yönelik Düzenlemeler,” Toplum ve Sosyal Hizmet. 15,1, Nisan 2004: 15-25.19. Karataş, K., Attepe Özden, S., Ege, A., Fırat, E., Erim, F. ve Aslan, H. (2016). Ankara Sokaklarında Çalıştırılan Çocuklar: Sorunlar ve İhtiyaçlar. Ankara: Anıl Grup Matbaacılık Yayıncılık.20. Karataş, K., Gencer, T. E., Çalış, N. ve Ege, A. (2016). Öğrenci Sorunlarının Okul Sosyal Hizmeti Bağlamında Değerlendirilmesi. Okul Sosyal Hizmeti Özel Sayısı, Sosyal Hizmet Uzmanları Derneği Yayını, 70-80.21. Kırımsoy, E., Acar, H., Sevük, H., Kaynak, H., Aydın, M., Antakyalıoğlu, Ş., Özdemir, U., Mutlu, Y. ve Acar, Y. (2013). Çocuk Adalet Sistemi Çalışanları Eğitim Programı. Sosyal Çalışma Görevlileri için Eğitim Kitabı. Ankara: UNİCEF: Türkiye’de Çocuklar için Adalet.22. Kurnaz, Ş. A. (2007). Çocuk Yoksulluğu. Sosyal Politika Çalışmaları Dergisi, 12(12).23. Maluccio, Anthony N (1995). “Children: Direct Practice,” Encyclopedia of Social Work. 19th Edition. Washington, DC.,NASW Press.24. Öner, Ö. (2015). Çocuklar ve Savaş. A. D. Başterzi ve A. T. Aker (Eds.), Barış Kitabı: Bireyden Topluma Savaşın ve Barışın Ruh Hali (s. 175-183). Ankara: Türkiye Psikiyatri Derneği Yayınları.25. Özservet, Y. Ç. (2016). Göç ve Çocuk Özel. Göç Dergisi, 3(1), 1-4.26. Öztürk, A. (2008). Çocuk Yoksulluğunda Yaşama, Sağlık ve Beslenme Hakları. Toplum ve Sosyal Hizmet, 19(2), 67-80.27. Polat, G. (2007). İç Göçün Çocuk Ruh Sağlığına Etkisi ve Sosyal Hizmet Müdahalesİ. Toplum ve Sosyal Hizmet, 18(1), 91.28. Postman, N. (1995). Çocukluğun Yokoluşu: İmge Kitapevi Yayınları.29. Uluğtekin, Sevda (2001). “Yirminci Yüzyılda Türkiye’nin Çocukları: Sorunlar ve Beklentiler” Prof. Dr. Nihal Turan’a Armağan. Ankara: Hacettepe Üniversitesi Sosyal Hizmetler Yüksekokulu Yayınları No:28.30. Uyan Semerci, P., Müderrisoğlu, S., Karatay, A., Ekim Akkan, B., Kılıç, Z., Oy, B. ve Uran, Ş. (2012). Eşitsiz Bir Toplumda Çocukluk: Çocuğun "İyi Olma Hali" ni Anlamak: İstanbul Örneği. İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.31. Yavuzer, H. (1994). Ana-baba ve çocuk (7. baskı ed.). İstanbul: Remzi Kitabevi.32. Yolcuoğlu, İ. G. (2009). Çocuğun İyilik Hali ve Sosyal Hizmet. Toplum ve Sosyal Hizmet, 19(2), 85-93. |
Anadolu Üniversitesi 
Türkçe 
İngilizce